Het oplichterssyndroom, bedriegerssyndroom of bedriegersfenomeen (Engels: impostor syndrome of impostor phenomenon) is een term die in de jaren 1970 werd geïntroduceerd door psychologen en onderzoekers om mensen te beschrijven die niet in staat zijn hun prestaties te internaliseren. Ondanks externe bewijzen van hun competentie blijven mensen met het syndroom ervan overtuigd dat ze bedriegers zijn en hun succes niet verdienen. Zij doen blijken van succes af als geluk, goede timing of het resultaat van misleiding van anderen, waardoor die hen voor intelligenter en competenter houden dan zij zelf geloven. Het oplichterssyndroom komt veel voor bij succesvolle vrouwen.
Bron: Wikipedia
Some years ago, I was lucky enough invited to a gathering of great and good people: artists and scientists, writers and discoverers of things. And I felt that at any moment they would realise that I didn’t qualify to be there, among those people who had really done things.
On my second or third night there, I was standing at the back of the hall, while a musical entertainment happened, and I started talking to a very nice, polite, elderly gentleman about several things, including our shared first name. And then he pointed to the hall of people, and said words to the effect of, “I just look at all these people, and I think, what the heck am I doing here? They’ve made amazing things. I just went where I was sent.”
And I said, “Yes. But you were the first man on the moon. I think that counts for something.”
Neal Gaiman over het bedriegerssyndroom